Als je zonder reden tóch te laat komt
Omong kosong is het Indonesische antwoord op “praatjes voor de vaak” – maar dan met meer charme. Het is de kunst van eindeloos praten over niks, terwijl iedereen doet alsof het het diepste gesprek ooit is. En geloof me, het is een onofficieel cultureel erfgoed.
Stel je voor: je zit bij een warung, iemand zegt: “Mijn scooter wilde niet starten vanochtend, waarschijnlijk omdat de buurvrouw gisteren sambal liet aanbranden.” Iedereen knikt. Uiteraard. Dat is gewoon logica.
Of iemand roept ineens: “De wijkvoorzitter eet zijn mie instan met jackfruit.” Niemand fronst. Integendeel, er ontstaat een discussie van een kwartier over welk fruit het beste samengaat met noedels. (Antwoord: géén.)
En dan die diepzinnige observatie bij de pos ronda: “Ken je die ene man die altijd slippers draagt, zelfs naar sollicitaties?” Waarop iemand zegt: “Dat is pas vertrouwen in je cv.” Vijf mensen lachen, eentje twijfelt of hij ook zijn slippers aan moet doen morgen.
En ja, toen de stroom uitviel vorige week, zweerde iemand dat het kwam doordat een kat op het dak miauwde richting een vliegende plastic zak die volgens hem op een geest leek. Niemand vroeg door. Waarom zou je ook?
Omong kosong is geen tijdverspilling – het is sociale smeerolie. Een manier om contact te maken zonder iets op te lossen. Verwarrend? Zeker. Belangrijk? Nee joh. Gezellig? Absoluut.
