De historicus Bonnie Triyana is de laatste tijd door sommigen beschuldigd van het bagatelliseren van het leed van de Indische gemeenschap. Dat beeld doet echter geen recht aan wat hij werkelijk zegt. Triyana ontkent het leed van de Indo’s niet, maar plaatst het in een bredere historische context waarin juist ook de enorme gevolgen van het Nederlandse koloniale bewind voor miljoenen Indonesiërs worden belicht.
Dat bredere perspectief is essentieel: de koloniale overheersing bracht structureel geweld, armoede en onderdrukking met zich mee, waarvan de gevolgen generaties lang voelbaar bleven. Nederland heeft in die periode veel meer leed veroorzaakt aan de Indonesische bevolking dan in het publieke debat vaak erkend wordt.
Tegelijkertijd blijft Nederland tot op de dag van vandaag terughoudend in het erkennen van zijn verantwoordelijkheid. Een treffend voorbeeld is dat gerechtelijke uitspraken in Indonesië, waarin slachtoffers en nabestaanden gerechtigheid proberen te krijgen, door Nederland vaak niet direct worden geëerbiedigd of pas na jarenlange juridische strijd worden uitgevoerd.
De discussie over het verleden verdient dus nuance en eerlijkheid: Triyana probeert geen leed te ontkennen, maar juist te wijzen op de nog altijd scheve balans in hoe dat verleden wordt herdacht en erkend.
