Nederlandse bureaucratie herhaalt koloniale fouten:
Drie jaar lang zijn twee kinderen, geboren in Indonesië, afgesneden van hun vader nadat zij tijdelijk naar Nederland waren gehaald. Het incident begon met één kleine melding van de moeder bij de Nederlandse politie over vermeende “onrust binnen de familie.” Zonder nader onderzoek of context werden de kinderen direct uit huis geplaatst en onder toezicht gesteld.
Wat deze zaak bijzonder schrijnend maakt, is dat de vader reeds eenhoofdig gezag had in Indonesië, bevestigd via een Indonesische gerechtelijke uitspraak, waarvan werd aangenomen dat deze ook in Nederland rechtskracht zou hebben. Ondanks deze juridische basis werd hij machteloos gemaakt tegenover de Nederlandse procedures.
Pas op 28 juli 2025 kende de Indonesische rechter hem officieel het eenhoofdig gezag toe met terugwerkende kracht, en werd de moeder schuldig bevonden aan contractbreuk, inclusief terugvordering van schade vanaf juni 2019. Het proces om deze uitspraak volledig te laten erkennen en uitvoerbaar te maken kan echter jaren duren. In de tussentijd blijven de kinderen, die zowel Nederlands als Indonesisch bloed dragen, emotioneel beschadigd en afgesneden van een ouder, waardoor hun jeugd fundamenteel wordt verstoord. Experts benadrukken dat langdurige ontkoppeling van een ouder en het systematisch negeren van bestaanszekerheid een trauma veroorzaakt dat vergelijkbaar is met fysieke vernietiging, een vorm van emotionele verwoesting die het leven blijvend beïnvloedt.
Deze moderne tragedie is geen op zichzelf staand incident. Het weerspiegelt een continuïteit van historische patronen uit de koloniale periode in Nederlands-Indië. Destijds werden lokale(indonesiche) wetten, adat-regels en familiesystemen systematisch genegeerd door Nederlandse autoriteiten. Culturele structuren werden ondermijnd, religieuze en sociale rechten werden genegeerd, en de stem van de lokale bevolking werd als irrelevant beschouwd.
Vandaag de dag herhaalt de bureaucratie dezelfde fout: regels en meldingen krijgen voorrang boven rechtvaardigheid, menselijke banden en emotioneel welzijn. Het systematisch negeren van ouderschap en culturele context laat zien dat de erfenis van kolonialisme nog steeds actief doorwerkt, nu in de vorm van een juridisch systeem dat kinderen permanent traumatiseren terwijl het schijnbaar neutraal opereert.
Experts wijzen erop dat dit soort gevallen niet alleen een persoonlijke tragedie zijn, maar ook een kritiek op de Nederlandse staat en haar beleid: het negeren van culturele rechten, het blind volgen van procedurele regels, en het systematisch negeren van de menselijke gevolgen van bureaucratische beslissingen. Het resultaat is een hartverscheurend en langdurig trauma, dat de kinderen hun jeugd ontneemt en de ouderlijke rechten schendt, vergelijkbaar met vormen van structureel geweld.
Deze zaak roept urgente vragen op over de historische verantwoordelijkheid van Nederland, de erkenning van menselijke en culturele rechten, en de vraag hoe een moderne rechtsstaat kan functioneren zonder de fundamentele rechten van kinderen en ouders te schenden. Het is een schrijnend voorbeeld van hoe koloniale patronen – het negeren van lokale wetten en mensenrechten – in nieuwe vormen voortleven in het hedendaagse Nederland.
